Ένα Παράξενο Τηλέφωνο στη Μέση της Νύχτας
Ήταν σχεδόν τρεις το πρωί, η πιο ήσυχη ώρα της νύχτας. Ο αξιωματικός υπηρεσίας καθόταν στο τμήμα, κοιτάζοντας τη λάμψη μιας παλιάς οθόνης υπολογιστή. Το ρολόι στον τοίχο χτυπούσε αργά, κι ο άντρας κατέπνιγε ένα χασμουρητό. Ούτε ένα επείγον τηλεφώνημα δεν είχε έρθει όλη τη νύχτα.
Ξαφνικά, το τηλέφωνο χτύπησε.
«Αστυνομικό τμήμα, ο αξιωματικός μιλάει», απάντησε μηχανικά, σηκώνοντας το ακουστικό.
Στην άλλη άκρη ακούστηκε μια λεπτή, τρεμάμενη φωνή.
«Γεια…»
Ο αξιωματικός συνοφρυώθηκε. Ήταν η φωνή ενός μικρού κοριτσιού, όχι πάνω από επτά χρονών.
«Γεια σου, γλυκιά μου. Γιατί τηλεφωνείς τόσο αργά; Πού είναι οι γονείς σου;»
«Είναι… είναι στο δωμάτιο», ψιθύρισε.
«Ωραία, μπορείς να δώσεις το τηλέφωνο στη μαμά ή στον μπαμπά;»
Υπήρξε μια παύση.
«Όχι… δεν μπορώ.» Η φωνή της έσβησε.
Το χέρι του αξιωματικού έσφιξε το ακουστικό.
«Τότε πες μου τι συνέβη. Στην αστυνομία τηλεφωνούμε μόνο όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό.»
«Είναι σημαντικό…» ξέσπασε σε λυγμούς το κοριτσάκι. «Η μαμά κι ο μπαμπάς είναι στο δωμάτιο… και δεν κουνιούνται.»
Μέσα σε μια στιγμή, η νύστα του αξιωματικού εξαφανίστηκε.
«Ίσως απλά κοιμούνται; Είναι πολύ αργά.»
«Όχι. Προσπάθησα να τους ξυπνήσω. Συνήθως η μαμά πάντα ξυπνάει όταν μπαίνω μέσα… αλλά όχι αυτή τη φορά.»
Το ένστικτο του αξιωματικού του έλεγε πως κάτι πήγαινε πολύ στραβά.
Ένα Παιδί Μόνο
«Υπάρχουν άλλοι μεγάλοι στο σπίτι; Ίσως παππούδες;»
«Όχι… μόνο η μαμά κι ο μπαμπάς.»
«Εντάξει, τότε άκουσέ με. Πες μου τη διεύθυνσή σου.» Έκανε νόημα στον συνάδελφό του να ετοιμάσει το περιπολικό, ενώ έγραφε τα λόγια του κοριτσιού.
Πριν κλείσει, μίλησε με σταθερή φωνή:
«Μείνε στο δωμάτιό σου και περίμενέ μας. Μην πας πουθενά, κατάλαβες;»
«Ναι…» ήρθε η μικρή απάντηση.
Δέκα λεπτά αργότερα, το περιπολικό σταμάτησε μπροστά σε ένα μικρό διώροφο σπίτι στην άκρη της πόλης. Το κοριτσάκι άνοιξε η ίδια την πόρτα.
«Είναι εκεί μέσα…» έδειξε προς την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Οι αστυνομικοί αντάλλαξαν βλέμματα και μπήκαν. Αυτό που είδαν τούς έκανε να παγώσουν στη σιωπή.
Η Ήσυχη Κρεβατοκάμαρα
Το δωμάτιο ήταν ακίνητο. Στο κρεβάτι κείτονταν ένας άντρας κι μια γυναίκα. Κανείς τους δεν κινούνταν. Τα πρόσωπά τους ήταν χλωμά, τα σώματά τους άκαμπτα.
«Θεέ μου…» ψιθύρισε ένας αστυνομικός.
Γρήγορα κάλεσαν ασθενοφόρο και την ομάδα έρευνας. Δεν υπήρχαν σημάδια βίας, ούτε πάλης. Όμως, όταν ο αέρας ελέγχθηκε, η αλήθεια αποκαλύφθηκε. Διαρροή αερίου είχε γεμίσει το σπίτι. Οι γονείς είχαν χαθεί στον ύπνο τους.
Ένα Θαύμα Επιβίωσης
Το κοριτσάκι σώθηκε μόνο από θαύμα. Το δωμάτιό της βρισκόταν στον επάνω όροφο, όπου το βαρύ αέριο έφτανε πιο αργά. Και τυχαία, η συνήθειά της να ξυπνάει τη νύχτα και να αφήνει την πόρτα ανοιχτή, άφησε να περάσει λίγος καθαρός αέρας. Αυτό το ελάχιστο αεράκι την έσωσε.
Αργότερα οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι είχε εισπνεύσει επικίνδυνα αέρια κι εκείνη, γι’ αυτό μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο. Ευτυχώς, η κατάστασή της σταθεροποιήθηκε γρήγορα.
Μια Επιλογή που Έσωσε Μια Ζωή
Αν ο αξιωματικός υπηρεσίας είχε απορρίψει τα λόγια της—αν είχε σκεφτεί ότι ήταν απλώς παιδική φαντασία ή χαζό αστείο—ίσως να είχε μοιραστεί την ίδια μοίρα με τους γονείς της.
Επειδή όμως διάλεξε να ακούσει, ένα μικρό κορίτσι πήρε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.