H Aριάν Λαζαρίδου μιλάει για τη ζωή που δεν έζησε με τον Κωστή Περατικό
“Τον Κωστή τον γνώρισα δυο χρόνια πριν τη δολοφονία του. Τότε είχε σωματοφύλακες γιατί γνώριζε ότι ήταν στη “λίστα” της 17 Νοέμβρη. Φοβόταν.. όλοι μας φοβόμασταν.
Βιώναμε μία τρομοκρατία κυριολεκτικά. Κάποιος που κοιτούσε απ έξω περίεργα, η αγωνία στο αμάξι κάθε φορά που έπαιρνε μπρος..ο φόβος ήταν μέσα στην καθημερινότητα μας.
Ο Κωστής ήταν ένας ευγενής και ήσυχος άνθρωπος. Τέλειος σύντροφος και πατέρας για τα παιδιά του που τα λατρεύω. Έγραφε τραγούδια και αγαπούσε πολύ την Ελλάδα. Γι αυτό και γύρισε από το Λονδίνο για να αναλάβει τα ναυπηγεία Ελευσίνας. Τίμιος, γελαστός κι αγαπητός απ όλους ήθελε απλά να κάνει καλά τη δουλειά του.
Της Χριστίνας Πολίτη
Για το https://cosmopoliti.com
Όταν “έσκασε” η υπόθεση των ναυπηγείων, κ αποσύρθηκαν οι σωματοφύλακες οι δικηγόροι τον συμβούλευαν να επιστρέψει στο Λονδίνο, γιατί κινδύνευε περισσότερο. Κι εγώ τον παρακαλούσα και μου απαντούσε ότι ήθελε να είναι κοντά στα παιδιά του.
Την ημέρα της δολοφονίας του με πήραν τηλέφωνο για να μου ανακοινώσουν.Ότι κάποιος τον πυροβόλησε. Έτρεξα σαν τρελή στο Τζάνειο όπου μου είπαν ότι ήταν ήδη νεκρός. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Περιμέναμε το διαζύγιο του για να παντρευτούμε. Έτσι ξαφνικά η ζωή μου γύρισε ανάποδα, μαύρισε.Ο Κωστής μου ήταν νεκρός. Μαζί του και τα όνειρα μου.
Μετακόμισα από το σπίτι μας και μου πήρε έναν χρόνο για να βγω απ το σπίτι που νοίκιασα πάνω απ την αδελφή μου. Ένας χρόνος που τα είχα εντελώς χαμένα. Ο άντρας μου είχε δολοφονηθεί φεύγοντας από το γραφείο του. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Δεν ήμουν ικανή ούτε να πενθήσω. Ένα κατατονικό μούδιασμα. Κενό.Κατάθλιψη.Γιατί;
Eβλεπα στον ύπνο μου πως πηγαίναμε βόλτες με τη μηχανή του και είμασταν ευτυχισμένοι. Με το που ξυπνούσα επέστρεφε ο εφιάλτης. Η μόνη μου διέξοδος ήταν η ψυχοθεραπεία μου που έκανα τρεις φορές την βδομάδα, με το ίδιο μαύρο φόρεμα της κηδείας. Έτσι βίωνα τον πόνο μου.
Τα θύματα των τρομοκρατών δεν είναι μόνο οι νεκροί, αλλά κ όλοι μένουν πίσω.Όσοι τους αποχωρίζονται βίαια και άδικα.
Ο πατέρας του Κωστή, Μιχάλης Περατικός αφιέρωσε όλη την υπόλοιπη ζωή του ψάχνοντας να βρει τους δολοφόνους.Τραγική φιγούρα πατέρα. Ευτυχώς πριν κλείσει τα μάτια του το 2019 είχαν ήδη καταδικαστεί. Τον θυμάμαι να μου λέει λυπημένος “Θα βρεθούν, που θα πάει, θα βρεθούν”
Και τώρα ο ΔΚ ενας εκ των δολοφόνων του κάνει απεργία πείνας κι εμείς οφείλουμε να τον λυπηθούμε.. Αναρωτιέμαι αν πάμε καλά.
Ο Κωστής άφησε πίσω του δυο παιδιά που μεγαλώσαν χωρίς πατέρα, όπως και ο Μπακογιάνννης και τόσοι άλλοι.Μόνο αυτά τα παιδιά γνωρίζουν το τραύμα μέσα στην ψυχή τους.
Τα θύματα δεν είναι μόνο οι νεκροί, το ξαναλέω.
Εχουν περάσει 23 χρόνια κ ακόμα κάθε 28 Μαΐου στις 5’10 το απόγευμα είμαι μαζί του.
23 χρόνια που μας έκλεψαν βίαια. Ακόμα σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή που δεν έζησα”
Ο Κώστας Περατικός (1955 – 1997) ήταν Έλληνας εφοπλιστής.
Καταγόταν από οικογένεια που ασχολείτο με την ναυτιλία πάνω από εκατό χρόνια. Εργάστηκε από μικρός στις επιχειρήσεις του πατέρα του. Το 1992 απέκτησε τα ναυπηγεία Ελευσίνας αναλαμβάνοντας παράλληλα την διεύθυνσή τους. Το 1995 λόγω οικονομικών προβλημάτων αποφάσισε να κλείσει τα ναυπηγεία.
Στις 28 Μαΐου 1997 δολοφονήθηκε στην οδό Φίλωνος στον Πειραιά από την Τρομοκρατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη.Είχε δύο παιδιά.
Πηγή: singleparent.gr
Η αποκάλυψη για τη Νοτοπούλου που προκαλεί πολιτικό σεισμό